Terapia hiperbaryczna

Terapia hiperbaryczna polega na podawaniu pacjentowi tlenu w środowisku o podwyższonym ciśnieniu. Dzięki zwiększonemu ciśnieniu przyśpieszona jest migracja cząstek tlenu do komórek organizmu co zwiększa ich dotlenienie sprzyjając ich regeneracji i rozwojowi. Podstawowa definicja terapii hiperbarycznej podana jest w „Europejskim Kodeksie Dobrej Praktyki w Terapii Tlenem Hiperbarycznym”. Według tego dokumentu terapia hiperbaryczna jest metodą leczenia chorób i urazów w komorze hiperbarycznej wykorzystującą ciśnienie wyższe niż atmosferyczne.

Na czym polega terapia hiperbaryczna?

Terapia tlenem hiperbarycznym polega na oddychaniu (wentylacji pacjenta) w warunkach zwiększonego ciśnienia niż panujące lokalnie. Umożliwia znaczne zwiększenie rozpuszczalności tlenu we krwi. W warunkach podwyższonego ciśnienia zawartość tlenu w organizmie znacząco wzrasta, między innymi dlatego, że jest nie tylko przenoszony przez hemoglobinę, ale także wzrasta jego rozpuszczalność w osoczu.

Im wyższe ciśnienie oddziałuje na ciało człowieka, tym więcej tlenu rozpuści się w organizmie i tym dalej od kapilarów zawędrują jego cząsteczki. Podobnie, im wyższe stężenie wdychanego tlenu, tym gradient ciśnienia parcjalnego będzie większy i więcej tlenu trafi do tkanek organizmu. Wysokie ciśnienie oraz stężenie tlenu sprawia, że HBOT szybciej leczy tkanki słabo ukrwione, o niewielkiej perfuzji. Najwolniej regenerują się tkanki, które mają najmniejszy dopływ krwi „białe tkanki”. Ścięgna, więzadła, łąkotki, krążki międzykręgowe, kości, a nawet tkanki mózgowe mają mniejsze sieci kapilarne, a każda z nich wykazuje szybszą naprawę pod wpływem HBOT.